Volta ó templo

Despois de pasar un tempo lonxe do bosque, comecei a ter morriña. Aqueles carros con rodas facían moito ruído, a cidade nunca permanecía uns intres en silencio. Votaba de menos os murmullos da natureza, a miña familia, o templo, as árbores, Wolfo...
Chamei a aquel trasno:
- ¡Quero volver á miña casa!

...

Aquilo non era onde eu me criara, só había; nada.
- ¿¡Hola!? ¿Hai alguén? ¡Hooolaaaa!
Era imposible.
- Trasno trampulleiro, ¿onde te metiches? Isto non é...
- Si é. Ti pediches estar na casa outra vez -. Desapareceu para sempre.

Ruínas. O templo estaba en ruínas.
De súpeto, todo quedou a escuras. Noite. Non. Non era noite. Tristeza. Todas as cores esfumáronse. Nin asubíos de paxaros, ninguén, nada.
De pronto, un estrondo e outro.
A terra comezou a tremer, todo movíase baixo os meus pés. E finalmente un fogonazo.
>> Guerra <<
Imposible. Certo, a única explicación posible; os humáns toparon con nós; rebelión do exercito dos vixiantes.
Agocheime, encollín o meu corpo, e alí quedei, nun pequeno recuncho do que fóra a miña casa.
Pensei que formulara mal o meu desexo, pero as cousas non son así, eu non podía saber...
Todo era a miña culpa, non debín marchar... os sabios advertiran... non debín marchar.
- ¡Quero ir coa miña familia!

Estaba encurvada de tal maneira, que os meus cóbados apoiaban nos nocellos e a cabeza nos primeiros. Sentín que me vixiaban desde unha boa proximidade. Cando erguín a cabeza fiquei naqueles ollos. Espreitaban cara min, eu só vía os seus ollos, brillantes na escuridade. O meu corpo non era meu, non reaccionaba á miña petición de fuxir... o meu cerebro asemellaba dicir >> non te movas ou sairás cos pés por diante <<. Quedei alí sen mover un pelo, mirando con firmeza. Se acercaba, cada vez máis preto, e máis, e máis... ata ter o seu alento na miña cara.
- Wolfo – dixen entrecortada.
Entón sentín un gran alivio e pesar. El sabíao todo. O que pasara e máis, pero as miñas facultades mentais sobre o entendemento animal estaban lonxe da razón. Tentei ordenar os pensamentos, pero todo se agolpaba de maneira abrupta.
Sería a miña culpa.
Está vivos.
Que pasou.

Wolfo permaneceu ao meu carón todo o tempo. O cansanzo, os días que levaba sen durmir, o frío, a soidade... finalmente quedei durmida abrazada a aquel espírito encarnado nun lobo. A primeira vez que o agarimaba de tal xeito. >> Ós seres salvaxes deben permanecer como tal, aínda que compartan o noso espacio, á excepción de aves mensaxeiras << .

Cando xa levaba un tempo cos ollos pegados comecei a escoitar cousas, ver imaxes... pero estaba durmindo. Mo estaba contando todo... vía o que el vira.

...

Boas a todos:
Esta elfiña despidese durante unha tempada pois vai permanecer un tempo as agochadas, que sepades que xa pedín a volta a casa...
xa vos contarei como foi pois o trasno trampulleiro...
bicos

Wolfo

Fai anos marchei cos maiores do templo, onde nacín, ao Parque Natural de Montesinho, á Terra Fría.
A paisaxe demostra a integración entre humáns e natureza, tendo en conta o clima e os recursos dispoñibles, e dálle ao Parque características únicas.
As condicións climáticas son as causantes dunha paisaxe tan rica e variada, tanto fauna como flora.
Pronto dei conta do que acontecía cos anciáns, querían que os máis cativos foramos un só individuo, desapareceron.
Tardamos en afacernos ao territorio, quedamos no máis profundo silencio, ata que sentimos o que nos rodeaba, afinamos os nosos sentidos. Descalzos e cos ollos pechados, notabamos ata as máis pequenas larvas, cascudas, as estridentes voces dos morcegos, o alento e respiración dos demais elfos que alí estaban, inclusive os pasos de...

Alí estaba, un dos seres máis populares do Parque de Montesinho, o lobo ibérico. Quedei abraiada ante tal aparición, tiña entendido que non se arrimaban tanto aos demais seres, claro está se non era considerado como présa. Pero alí estaba, os demais elfos subirán, en menos que canta un galo, ás árbores, e esta elfiña tesa no sitio, inmóbil, mirábame con fixación e, eu... eu... non era capaz nin de moverme... nin de quitarlle os ollos de enriba. Quedei pensando na orde de ¡Senta! No meu pensamento era firme, pero o subconsciente non deixaba tornar eso en palabras na miña gorxa. Pensei ¡senta!¡senta!¡senta! E sentou, lambeuse o fociño, mirábame aos ollos. Estaba quedo. Na miña cabeza escoitei, “Da outra orde coa mesma firmeza”. Era un dos sabios na miña mente. Espreitei. Primeiro un lado e logo cara atrás. E nada. Absolutamente nada. “Que non ula o medo”. Tornei de novo os ollos cara aquel can salvaxe. Non podía estar só, van en manadas. Pero algo me dicía que aquel en particular era un lobo solitario.

“Dálle outra orde”. Pensei e ¡Fica aí! Marchei nuns intres na procura dos sabios. Quiteime do seu campo visual. Volvín á hora e seguía alí, na mesma posición. Os elfos seguían subidos. Púxenme a un lado do lobo, pero non moi preto. Pedinlle aos demais que baixaran. ¡Fica aquí! E continuou quedo.
Comecei a camiñar e el non se movía. ¡Imos! E seguiume como se fora a súa líder. Camiñamos unha boa distancia e encontramos aos sabios. O lobo estaba atrás de min. Puxen a miña man a dous palmos do seu fociño e ficou quedo. Nin o mirei pero seino.
- Noraboa. Xa coñeces o teu poder.
¡Wolfo!

Desde entón cóidame ás costas, menos nesta pequena aventura. Vótoo de menos.

Fóra do templo IV

E a terra cheguei, pero nin idea de onde estaba. Patria de Hércules, ampla coma ela soa. Enorme e sen esaxeracións. Perdón polo seguinte pero “¿Onde carallo estou? Si, en Grecia, ¡vale!. Pero non é que este país sexa algo así coma un pobo. Trasno trampulleiro. Deixarme nun sitio cheo de auga infinita e un areal de tres pares. Cacho praia.
Cando me situei, non esperaba que fora en onde foi: a praia de Lido en Venecia, o paraíso das góndolas.
Encontrei a varios anciáns que falaban nunha lingua rarísima, pero entendíaos e non sei como, estaban sentados nun banco e pregunteilles de onde era Hércules, de que parte, quedaron mirando para min, sorprendidos, e o único que comentaron foi que el non era un humán corrente, senón mais ben un semideus, ser do Olimpo, mundo de deuses, lugar no que aquel que non fora deus non podía entrar.
¡Que desilusión!
Tamén comentaron que non era só a patria de Hércules.

A caixa de Pandora

Zeus decidiu castigar aos homes soberbios, malvados e ruíns. Para iso mandou chamar ao seu fillo Hefestos, o ferreiro divino, quen traballaba nas profundidades da terra e, ordenoulle que creara unha muller.
Aquel mandato caeulle de sorpresa, non era tarefa fácil, pero as ordes divinas non se discuten e aplicouse para facer realidade a petición do pai. Das súas mans saíu unha muller fermosísima, tan bella como unha deusa. Rapidamente arrimáronse a contemplala. Ademais, deulle un alma mediante unha chispa.
Deusas e semideusas fixéronlle presentes, dotándoa de xoias, vestidos púrpura... Ata Afrodita derramou nela todos os seus encantos.
Cando Zeus a viu, quedou compracido e quixo obsequiala antes de que ela emprendera a viaxe que a levaría a estar cos homes. Chamouna Pandora (muller que ten tódolos dons) e, entregoulle un cofreciño. Esta arqueta contiña os males do mundo e baixo ningún concepto debía ser aberta.
Pandora agradeceu todos os regalos, en especial o que lle dera Zeus e, montada nun carro chegou á terra, onde o destino prometeralle en matrimonio ao rei Epimeteo.
A curiosidade fixo o resto. A pesares das advertenzas, Pandora comezou a darlle voltas no pensamento sobre o cofre.
¿Como serían os males?¿Resultaría pernicioso abrilo, aínda que fose so un pouquiño?
¿Pasaría algo? Ao fin no aguantou máis e abriuno.
Enormes espirais de fume negro e denso saíron do cofre. Miles de figuras fantasmais, envoltas nunha néboa acre que escurecía o sol. Pandora, espantada, intentou pechar a arqueta, pero todo foi en vao. Enfermidades, dor, pobreza, fealdade, vicios... expandidos sen control por todo o mundo. O destino que Zeus fixara aos homes cumpríase inexorablemente.
Pandora choraba ante tal desastre e, cando o fume disipou, votou unha última ollada ao cofre causante de tantos males. Parecía estar baleiro, pero no interior quedaba un paxariño con ás coloreadas. Era a Esperanza, o único don co que podía contar a raza humana, para consolarse das desventuras que lles agardaban.
...

Non sabía que unha simple caixa fora capaz de facer tanto mal. Terei que termar ás veces a miña curiosidade non vaia ser.
Cando espertei do meu absentismo, aqueles anciáns xa non se atopaban aló, marcharan, pero ¿cando?

Fóra do templo III - segundo desexo

Despois de pasar un longo tempo axudando a aquela muller que recolleu a esta pequena elfiña, dou en conta que collín aprecio a eses seres, débiles en certo modo.
Cómpre dicir, dalgunha maneira, que se deixan levar polos seus sentimentos e impulsos, aínda que, que tipo de ser non é capaz de perde-la súa vida por salvar ós seus, alimentalos, abrigalos...
Endexamais advertín tal admiración por algún humán, pero aquela familia tíñame perplexa completamente cos seus rituais, xestos, expresións, chuchóns... incluso as refregas.
Quizais, coidei de non ser descuberta, e nese intento, decidín marchar antes do previsto. Marchei de alí, tal como se me levara un demo pequerrecho, en definitiva, fuxín.
Aos poucos días, nun lugar recóndito da Galicia, atopei cun cego que farfallaba coma se fose un tolo... no meu intento por descubrires que dicía, descifrei unha pequena historia...

Hércules en España

Hércules, fillo do deus Zeus, foi enviado a España polo seu irmán, o rei Euristeo, coa misión de consegui-lo fabuloso rabaño de touros vermellos de Xerión, quen contaba cun pastor e Ortos (can de tres cabezas, irmán de Cancerbero).
Chegado Hércules ó reino de Xerión e Ortos recibiuno lanzándose sobre el, o primeiro destrozoulle as tres cabezas cunha maza que levaba sempre. O pastor disposto a defende-lo rabaño, faleceu no intento. Os animais foron embarcados e levados a Grecia ao rei Euristeo.
Xerión vingouse do acoso de Hércules violando á irmá deste. Despois de perpetrar tal desagravio, fuxiu nunha barca roubada, desembarcando así nas terras de Galicia. Fabricouse unha choza e finalmente quedou durmido.
Cando Hércules soubo da mala nova, foi na súa procura cruzando a costa Lusitania, tal como anteriormente fixera Xerión. O semideus aos poucos de chegar á terra galega, avistou unha choza, e crendo que era dos pescadores decidiu descansar nela. Tal sorpresa levou ao ver aquel truán. Por non actuar como traidor nin como covarde, espertouno. Loitaron durante tres días e tres noites e, finalmente, Hércules antepúxose decapitando ao contrincante.
O vencedor cavou unha fosa e enterrou a cabeleira de Xerión e, sobre ela acumulou pedras e máis pedras, ata que o nicho alcanzou os vinte pés de altura. Ordenou que ardera un fogo permanente no alto da torre para que servira de guía para os navegantes...


Estou a pensar, pois creo que é iso que agora se chama a Torre de Hércules, e que está na Coruña. De todas as maneiras parece incrible que teña unha cabeza no seu fondo. Prefiro non descubrilo. Aos prontos o cego deuse conta da miña presencia, e por mor de que puidese utilizar calquera dos seus outros sentidos e, recoñecer que á que está no seu lado non é humán (e que os elfos cegos saben diferenciar especies). Antes de saber se ten esas capacidades: ¡Rumpelstiltskin! Quero ir á terra de Hércules...

Fóra do templo II - O primeiro desexo

Esta pequena elfiña cavilou e cavilou:

- ¿Que quero facer? ¿Que quero facer? ¿Que quero facer?
Sabía que quería viaxar, pero ¿a onde? e, ¿cómo?

A cada paso o desexo a pedir era máis complicado, pois todos saben que pode ter trampa.
Ao pouco tempo escoitou un barullo.

- ¿Es ti, trasno barulleiro? – dixo esta elfiña intentando velo, pois non parecía visible e tan só escoitábase a súa voceciña chirriante.
- Si elfiña si, xa saberás que me queres pedir como primeiro desexo, ¿non?
- ¡Pois non!– e a aquel anano estridente xa non se oía por ningures.

Investigación durante tres días e por fin, xa o tiña, o desexo na punta da lingua.
- ¡Rumpelstiltskin!
- Ola pequena, ¿xa sabes o primeiro desexo?
- Rumpelstiltskin quero ir a un pequeno pobo de Galicia, e non quero que os humáns me recoñezan como elfiña que son, chámase Santa María de Coba.

Minutos despois, alí se encontraba. Sabendo que o desexo cumpriríase de inmediato, amañouse esta elfiña con farrapos e un cesto de comida ás costas... rapaciños e rapaciñas quedaban abraiados ante unha nena de non máis de 15 anos, esfarrapada, meteuse nunha pequena saínte dunha chabola e...

- ¡Oh! Meniña pero que fas ti soa aquí fóra con este frío. Pasa pequena, dareite un pouco de leite e algo para comer – dixo unha muller – perdícheste supoño.
- Gracias – dixen baixando a cabeza como sinal de cortesía.
- Nenos para á casa que xa e tarde e imos cear cunha invitada – dixo un señor maior, supoño que pai da muller e avó dos rapaces – e logo cóntovos unha historia para que vaiades durmir coma anxos.

Despois da cea e de que a elfiña inventara unha historia sobre a súa vida o avó comezou a narrar:

“O neno rei

Houbo un tempo lonxano no que un neno era o rei de Galicia. Pero este neno tivo que fuxir dos seus pais porque eles, que eran reis de outros reinos, buscábano para arrebatarlle o seu.
Viñeron a Galicia exércitos de terras lonxanas e por onde pasaban os seus cabalos sembraron a guerra, a dor e a morte.
O neno rei foi protexido por monxes de Santiago que fuxiron con el ao sentir o galopar dos exércitos dos seus pais.
Ninguén debía saber quen era nin onde se escondía e, por iso, fuxían dun lugar a outro constantemente. No transcurso da fuxida refuxiáronse durante un tempo no pobo de Santa María de Coba, os veciños non sabían quenes eran aqueles extranos e misteriosos personaxes, que cada vez que soaban as campás cun toque que previamente acordaran, saían fuxindo hacia os seus refuxios construídos en tempos lonxanos na Serra para escapar dos ataques dos infieis.
Durante o tempo que estiveron refuxiados, soamente nunha ocasión se presentaron no pobo un grupo de cabaleiros armados que buscaban un neno. Referíanse a el como un Rei ao que uns monxes pecadores tiñan secuestrado pola forza e contra a súa vontade. Ninguén lles deu información, quizais polo medo ou tal vez polo asombro que lles producía ao saber que aquel neno era un rei.
Pouco despois deste feito, e tan misteriosamente como chegaron, desapareceron o neno rei e os seus protectores”.


Esta lenda que figura no "Libro Escuro" podrería estar relacionado coas guerras que houbo en Galicia entre a Raiña Urraca e o seu segundo marido Alfonso o Batallador contra Alfonso Raimúndez (que logo foi Alfonso VII), fillo do primeiro matrimonio de Urraca.

Fóra do templo

Pola noite, no medio do bosque no que habito, estrabiouse un trasto barulleiro, nunca na vida escoitara tales farfullos, asi que pilleino infraganti... comezou a patexar, aruñar o aire e finalmente cando íase escorregando, esbarándose por dentro do seu chaquetín, foi parar nunha caixa, quedou engaiolado na caixa dos segredos desta elfiña fantasiosa.

Cando o trasno encontrouse calmo decidiu falar:

- Se adiviñas o meu nome concedereiche 3 desexos.

Esta elfiña que pouco coñecía, púxose a indagar por onde podía, preguntou nomes aquí e acolá, e ningún foi atinar. Preguntoulle aos vixiantes, aos elfos veteranos, aos animais que nos bosques habitaban e parecía non encontrar solución, pero ao cabo de tempo, unha historia recordou e de alí un nome sacou...

A Fiadora

Érase unha vez un rei que mandou chamar por un muiñeiro pobre, por non lle pagar os impostos. O muiñeiro ao estar se un patacón ofreceu a súa fermosa filla:
-Teño unha filla que pode facer fios de ouro coa palla - mentiu

Esa noite, o rei levou á filla do muiñeiro a unha habitación chea de palla e lle dixo:-Cando amenza, debes ter rematado os fíos de ouro con toda a palla. Do contrario, castigarei ao teu pai e tamén a ti.

A pobre rapaza non sabía fiar, e menos facer fíos de ouro. Como o seu esforzo foi en vao, votouse a chorar. De pronto, entrou un homiño raro.
-Boas noites, doce meniña. ¿Por que choras?
-Teño que facer fios de ouro e non sei como.
-¿Que me das a cambio se a fio eu? -preguntou o homiño.
-Podería darte o meu colar - dixo ela

Cando o rei viu aquilo, deixouse levar pola ambición e quixo ter máis. Entón levou á nena a unha habitación máis grande.
"¿Que vou a facer agora?" pensou.
Esa noite, o homiño voltou. Esta vez, aceptou o seu anel de ouro.

Ao ver tal cantidade de ouro, a avaricia do rei desbordou. Pechouna nunha torre chea de palla.-Se maña pola maña xa a tes toda en fíos de ouro, casarei contigo e serás a raíña.O homiño regresou pola noite, pero a pobre xa non tiña nada máis para darlle.

-Cando te cases terás que darme o teu primeiro fillo – e a rapariga aceptou.

Ao día seguinte, o rei viu que a torre estaba chea e tal como prometera, se casou coa filla do muiñeiro.
Un año despois da voda, a nova raíña tivo unha filla.

A raíña olvidara o trato feito co homiño, ata que un día apareceu.
-Dáme o que me prometiches.

A raíña ofreceulle toda clase de tesouros pero o homiño non aceptou. Desesperada a raíña rompeu a chorar. Entón o homiño dixo:
-Tes tres días para adiviñar o meu nome. Se non quedo coa meniña.

A raíña recopiou nomes pero a resposta sempre era a mesma:
- Non, así non me chamo eu.
Ao terceiro día, a raiña enviou emisarios aos rincóns máis alonxados do reino. O último emisario en chegar relatou unha historia moi particular:
-Ía camiñando polo bosque cando de repente vin un homiño bailando. Ao mesmo tempo cantou: "¡A reina perderá, pois o meu nome nunca sabrá. Son o gran ...

...
- ¡Ti te chamas Rumpelstiltskin!
- Xa vexo que coñeces os nosos mitos - patexou no chan
- Agora tesme que concedelos tres desexos.
- Pensaos ben, moi pero que moi ben e, cando xa sepas o que queres so tes que chamarme polo meu nome.

E o trasno desapareceu.
...

Cando a raiña dixo o nome do homiño desapareceu por un oco que fixo no chan e non se volveu saber nada del. En canto a raiña viviu coma tal co rei e a princesa.

A defensa

Onte houbo unha mostración que por que temos que defende-los nosos templos élficos, mostrar as nosas forzas ante calquera que ose asomalas narices nos nosos bosques.

Os sabios adicaron a noite pasada a ensinarnos aos máis cativos a importancia de mante-lo anonimato da nosa existencia e de por que os vixiantes das nosas fronteiras son humáns enmeigados...

A lenda de Troia

Na Asia Menor e nas cercanías del Helesponto, erguíase a cidade de Troia, lugar defendido por muros grosos de ladrillo que formaban un sólido recinto. Os seus reis obtiñan grandes beneficios debido ao cobro de impostos ás embarcacións que traficaban entre os mares Negro e Exeo.

Homero, o autor do libro "La Iliada", afirma que o conflicto estalou polo rapto de Helena, esposa do rey de Esparta e cuñada de Agamenón quen, para venga-la afrenta, reuniu ós exércitos gregos e organizou unha frota para destruír Troia.

A ciudade de Troia resistiu tódolos ataques, protexida polosmuros. Aconsellado pola deusa da Sabedoría, Ulises (o seu protexido) mandou construir un xigantesco cabalo de madeira, no cal no seu interior esconderonse os principais helenos (os seguidores de Helena), mentres que o exército -pretextando retirada- embarcaba, alonxándose da zona.

O cabalo quedou só na praza e os troianos decidiron introducilo na ciudade como trofeo de guerra. Pola noite, mentres festexaban o triunfo, os gregos abandonaron o cabalo e abrieron as portas de Troia para que o exército -que había desembarcado novamente- entrara. Esta defendeuse, pero finalmente foi incendiada e os seus habitantes mortos ou escravizados. Helena, voltou aEsparta.

...

Os nosos antepasados mostraron a intelixencia dos astutos gregos, facendo saber que todo humán coñece a historia e pode facer uso dela para entrar no noso mundo, e os vixiantes entendidos no tema, deben saber defendelas súas filas ante tales imprevistos

Unha pequena lenda lembrada

Na miña memoria existe un recordo alleo, supoño que a lenda da que vou falar contouma meu pai, elfo bicentenario que goza dunha grande sabedoría, pois non coñezo outro ser que coñeza tales historias.

A lenda da cita en Samarra

Por casualidade, un criado escoitou na praza do mercado que a morte o estaba esperando. Voltou á casa correndo e díxolle ao seu amo que debía fuxir á veciña poboación de Samarra para que a parca non o atopara.

Esa noite, despois da cea, chamaron á porta. Abriu o amo e encontrou á morte, que preguntou polo criado.

- Está enfermo na cama – apresurou a mentir –. Está tan enfermo que ninguén debe molestalo.

- ¡Que raro! – contestou a morte -. Seguramente equivocouse de sitio, pois hoxe, á medianoite, tiña cita con el en Samarra.


Nos recordos aparece a imaxe dun libro titulado “El ocho”, seica ten algo que ver algo coa lenda, pero esta elfiña non lembra moito máis do que hoxe osa contar.

O vixiante dos elfos

Cando os elfos chegaron á terra, acostumaron a habitar no medio de bosques vírgenes, trataron de mante-la xente alonxada e para iso utilizaron vixiantes; seres humanos sometidos a poderosos encantamentos. Cando alguen entraba nos seus dominios, os vixilantes daban o aviso aos elfos, e estes sometianos ata a morte na maioría dos casos. Só poetas e soñadores tiñan a posibilidad se safarse das maldicións, aínda que poucos conseguían escapar dos vixiantes, celosos da súa fortuna e condenados a non poder huír de alí...

De este feito, nunhas cabanas de Irlanda, contase a historia dun vixiante que conseguiu escabullirse...

Esta elfiña soñadora procurará ir atrapando vixiantes para os seus soños e para coñecer o mundo que non pode chegar a ver desde os bosques de Galiza, irá na procura de poetas e historiadores que lles traia novas e delicias...