Despois de pasar un tempo lonxe do bosque, comecei a ter morriña. Aqueles carros con rodas facían moito ruído, a cidade nunca permanecía uns intres en silencio. Votaba de menos os murmullos da natureza, a miña familia, o templo, as árbores, Wolfo...
Chamei a aquel trasno:
- ¡Quero volver á miña casa!
...
Aquilo non era onde eu me criara, só había; nada.
- ¿¡Hola!? ¿Hai alguén? ¡Hooolaaaa!
Era imposible.
- Trasno trampulleiro, ¿onde te metiches? Isto non é...
- Si é. Ti pediches estar na casa outra vez -. Desapareceu para sempre.
Ruínas. O templo estaba en ruínas.
De súpeto, todo quedou a escuras. Noite. Non. Non era noite. Tristeza. Todas as cores esfumáronse. Nin asubíos de paxaros, ninguén, nada.
De pronto, un estrondo e outro.
A terra comezou a tremer, todo movíase baixo os meus pés. E finalmente un fogonazo.
>> Guerra <<
Imposible. Certo, a única explicación posible; os humáns toparon con nós; rebelión do exercito dos vixiantes.
Agocheime, encollín o meu corpo, e alí quedei, nun pequeno recuncho do que fóra a miña casa.
Pensei que formulara mal o meu desexo, pero as cousas non son así, eu non podía saber...
Todo era a miña culpa, non debín marchar... os sabios advertiran... non debín marchar.
- ¡Quero ir coa miña familia!
Estaba encurvada de tal maneira, que os meus cóbados apoiaban nos nocellos e a cabeza nos primeiros. Sentín que me vixiaban desde unha boa proximidade. Cando erguín a cabeza fiquei naqueles ollos. Espreitaban cara min, eu só vía os seus ollos, brillantes na escuridade. O meu corpo non era meu, non reaccionaba á miña petición de fuxir... o meu cerebro asemellaba dicir >> non te movas ou sairás cos pés por diante <<. Quedei alí sen mover un pelo, mirando con firmeza. Se acercaba, cada vez máis preto, e máis, e máis... ata ter o seu alento na miña cara.
- Wolfo – dixen entrecortada.
Entón sentín un gran alivio e pesar. El sabíao todo. O que pasara e máis, pero as miñas facultades mentais sobre o entendemento animal estaban lonxe da razón. Tentei ordenar os pensamentos, pero todo se agolpaba de maneira abrupta.
Sería a miña culpa.
Está vivos.
Que pasou.
Wolfo permaneceu ao meu carón todo o tempo. O cansanzo, os días que levaba sen durmir, o frío, a soidade... finalmente quedei durmida abrazada a aquel espírito encarnado nun lobo. A primeira vez que o agarimaba de tal xeito. >> Ós seres salvaxes deben permanecer como tal, aínda que compartan o noso espacio, á excepción de aves mensaxeiras << .
Cando xa levaba un tempo cos ollos pegados comecei a escoitar cousas, ver imaxes... pero estaba durmindo. Mo estaba contando todo... vía o que el vira.
...
miércoles, 21 de noviembre de 2007
Volta ó templo
Suscribirse a:
Entradas (Atom)