Fóra do templo

Pola noite, no medio do bosque no que habito, estrabiouse un trasto barulleiro, nunca na vida escoitara tales farfullos, asi que pilleino infraganti... comezou a patexar, aruñar o aire e finalmente cando íase escorregando, esbarándose por dentro do seu chaquetín, foi parar nunha caixa, quedou engaiolado na caixa dos segredos desta elfiña fantasiosa.

Cando o trasno encontrouse calmo decidiu falar:

- Se adiviñas o meu nome concedereiche 3 desexos.

Esta elfiña que pouco coñecía, púxose a indagar por onde podía, preguntou nomes aquí e acolá, e ningún foi atinar. Preguntoulle aos vixiantes, aos elfos veteranos, aos animais que nos bosques habitaban e parecía non encontrar solución, pero ao cabo de tempo, unha historia recordou e de alí un nome sacou...

A Fiadora

Érase unha vez un rei que mandou chamar por un muiñeiro pobre, por non lle pagar os impostos. O muiñeiro ao estar se un patacón ofreceu a súa fermosa filla:
-Teño unha filla que pode facer fios de ouro coa palla - mentiu

Esa noite, o rei levou á filla do muiñeiro a unha habitación chea de palla e lle dixo:-Cando amenza, debes ter rematado os fíos de ouro con toda a palla. Do contrario, castigarei ao teu pai e tamén a ti.

A pobre rapaza non sabía fiar, e menos facer fíos de ouro. Como o seu esforzo foi en vao, votouse a chorar. De pronto, entrou un homiño raro.
-Boas noites, doce meniña. ¿Por que choras?
-Teño que facer fios de ouro e non sei como.
-¿Que me das a cambio se a fio eu? -preguntou o homiño.
-Podería darte o meu colar - dixo ela

Cando o rei viu aquilo, deixouse levar pola ambición e quixo ter máis. Entón levou á nena a unha habitación máis grande.
"¿Que vou a facer agora?" pensou.
Esa noite, o homiño voltou. Esta vez, aceptou o seu anel de ouro.

Ao ver tal cantidade de ouro, a avaricia do rei desbordou. Pechouna nunha torre chea de palla.-Se maña pola maña xa a tes toda en fíos de ouro, casarei contigo e serás a raíña.O homiño regresou pola noite, pero a pobre xa non tiña nada máis para darlle.

-Cando te cases terás que darme o teu primeiro fillo – e a rapariga aceptou.

Ao día seguinte, o rei viu que a torre estaba chea e tal como prometera, se casou coa filla do muiñeiro.
Un año despois da voda, a nova raíña tivo unha filla.

A raíña olvidara o trato feito co homiño, ata que un día apareceu.
-Dáme o que me prometiches.

A raíña ofreceulle toda clase de tesouros pero o homiño non aceptou. Desesperada a raíña rompeu a chorar. Entón o homiño dixo:
-Tes tres días para adiviñar o meu nome. Se non quedo coa meniña.

A raíña recopiou nomes pero a resposta sempre era a mesma:
- Non, así non me chamo eu.
Ao terceiro día, a raiña enviou emisarios aos rincóns máis alonxados do reino. O último emisario en chegar relatou unha historia moi particular:
-Ía camiñando polo bosque cando de repente vin un homiño bailando. Ao mesmo tempo cantou: "¡A reina perderá, pois o meu nome nunca sabrá. Son o gran ...

...
- ¡Ti te chamas Rumpelstiltskin!
- Xa vexo que coñeces os nosos mitos - patexou no chan
- Agora tesme que concedelos tres desexos.
- Pensaos ben, moi pero que moi ben e, cando xa sepas o que queres so tes que chamarme polo meu nome.

E o trasno desapareceu.
...

Cando a raiña dixo o nome do homiño desapareceu por un oco que fixo no chan e non se volveu saber nada del. En canto a raiña viviu coma tal co rei e a princesa.