Wolfo

Fai anos marchei cos maiores do templo, onde nacín, ao Parque Natural de Montesinho, á Terra Fría.
A paisaxe demostra a integración entre humáns e natureza, tendo en conta o clima e os recursos dispoñibles, e dálle ao Parque características únicas.
As condicións climáticas son as causantes dunha paisaxe tan rica e variada, tanto fauna como flora.
Pronto dei conta do que acontecía cos anciáns, querían que os máis cativos foramos un só individuo, desapareceron.
Tardamos en afacernos ao territorio, quedamos no máis profundo silencio, ata que sentimos o que nos rodeaba, afinamos os nosos sentidos. Descalzos e cos ollos pechados, notabamos ata as máis pequenas larvas, cascudas, as estridentes voces dos morcegos, o alento e respiración dos demais elfos que alí estaban, inclusive os pasos de...

Alí estaba, un dos seres máis populares do Parque de Montesinho, o lobo ibérico. Quedei abraiada ante tal aparición, tiña entendido que non se arrimaban tanto aos demais seres, claro está se non era considerado como présa. Pero alí estaba, os demais elfos subirán, en menos que canta un galo, ás árbores, e esta elfiña tesa no sitio, inmóbil, mirábame con fixación e, eu... eu... non era capaz nin de moverme... nin de quitarlle os ollos de enriba. Quedei pensando na orde de ¡Senta! No meu pensamento era firme, pero o subconsciente non deixaba tornar eso en palabras na miña gorxa. Pensei ¡senta!¡senta!¡senta! E sentou, lambeuse o fociño, mirábame aos ollos. Estaba quedo. Na miña cabeza escoitei, “Da outra orde coa mesma firmeza”. Era un dos sabios na miña mente. Espreitei. Primeiro un lado e logo cara atrás. E nada. Absolutamente nada. “Que non ula o medo”. Tornei de novo os ollos cara aquel can salvaxe. Non podía estar só, van en manadas. Pero algo me dicía que aquel en particular era un lobo solitario.

“Dálle outra orde”. Pensei e ¡Fica aí! Marchei nuns intres na procura dos sabios. Quiteime do seu campo visual. Volvín á hora e seguía alí, na mesma posición. Os elfos seguían subidos. Púxenme a un lado do lobo, pero non moi preto. Pedinlle aos demais que baixaran. ¡Fica aquí! E continuou quedo.
Comecei a camiñar e el non se movía. ¡Imos! E seguiume como se fora a súa líder. Camiñamos unha boa distancia e encontramos aos sabios. O lobo estaba atrás de min. Puxen a miña man a dous palmos do seu fociño e ficou quedo. Nin o mirei pero seino.
- Noraboa. Xa coñeces o teu poder.
¡Wolfo!

Desde entón cóidame ás costas, menos nesta pequena aventura. Vótoo de menos.

Fóra do templo IV

E a terra cheguei, pero nin idea de onde estaba. Patria de Hércules, ampla coma ela soa. Enorme e sen esaxeracións. Perdón polo seguinte pero “¿Onde carallo estou? Si, en Grecia, ¡vale!. Pero non é que este país sexa algo así coma un pobo. Trasno trampulleiro. Deixarme nun sitio cheo de auga infinita e un areal de tres pares. Cacho praia.
Cando me situei, non esperaba que fora en onde foi: a praia de Lido en Venecia, o paraíso das góndolas.
Encontrei a varios anciáns que falaban nunha lingua rarísima, pero entendíaos e non sei como, estaban sentados nun banco e pregunteilles de onde era Hércules, de que parte, quedaron mirando para min, sorprendidos, e o único que comentaron foi que el non era un humán corrente, senón mais ben un semideus, ser do Olimpo, mundo de deuses, lugar no que aquel que non fora deus non podía entrar.
¡Que desilusión!
Tamén comentaron que non era só a patria de Hércules.

A caixa de Pandora

Zeus decidiu castigar aos homes soberbios, malvados e ruíns. Para iso mandou chamar ao seu fillo Hefestos, o ferreiro divino, quen traballaba nas profundidades da terra e, ordenoulle que creara unha muller.
Aquel mandato caeulle de sorpresa, non era tarefa fácil, pero as ordes divinas non se discuten e aplicouse para facer realidade a petición do pai. Das súas mans saíu unha muller fermosísima, tan bella como unha deusa. Rapidamente arrimáronse a contemplala. Ademais, deulle un alma mediante unha chispa.
Deusas e semideusas fixéronlle presentes, dotándoa de xoias, vestidos púrpura... Ata Afrodita derramou nela todos os seus encantos.
Cando Zeus a viu, quedou compracido e quixo obsequiala antes de que ela emprendera a viaxe que a levaría a estar cos homes. Chamouna Pandora (muller que ten tódolos dons) e, entregoulle un cofreciño. Esta arqueta contiña os males do mundo e baixo ningún concepto debía ser aberta.
Pandora agradeceu todos os regalos, en especial o que lle dera Zeus e, montada nun carro chegou á terra, onde o destino prometeralle en matrimonio ao rei Epimeteo.
A curiosidade fixo o resto. A pesares das advertenzas, Pandora comezou a darlle voltas no pensamento sobre o cofre.
¿Como serían os males?¿Resultaría pernicioso abrilo, aínda que fose so un pouquiño?
¿Pasaría algo? Ao fin no aguantou máis e abriuno.
Enormes espirais de fume negro e denso saíron do cofre. Miles de figuras fantasmais, envoltas nunha néboa acre que escurecía o sol. Pandora, espantada, intentou pechar a arqueta, pero todo foi en vao. Enfermidades, dor, pobreza, fealdade, vicios... expandidos sen control por todo o mundo. O destino que Zeus fixara aos homes cumpríase inexorablemente.
Pandora choraba ante tal desastre e, cando o fume disipou, votou unha última ollada ao cofre causante de tantos males. Parecía estar baleiro, pero no interior quedaba un paxariño con ás coloreadas. Era a Esperanza, o único don co que podía contar a raza humana, para consolarse das desventuras que lles agardaban.
...

Non sabía que unha simple caixa fora capaz de facer tanto mal. Terei que termar ás veces a miña curiosidade non vaia ser.
Cando espertei do meu absentismo, aqueles anciáns xa non se atopaban aló, marcharan, pero ¿cando?

Fóra do templo III - segundo desexo

Despois de pasar un longo tempo axudando a aquela muller que recolleu a esta pequena elfiña, dou en conta que collín aprecio a eses seres, débiles en certo modo.
Cómpre dicir, dalgunha maneira, que se deixan levar polos seus sentimentos e impulsos, aínda que, que tipo de ser non é capaz de perde-la súa vida por salvar ós seus, alimentalos, abrigalos...
Endexamais advertín tal admiración por algún humán, pero aquela familia tíñame perplexa completamente cos seus rituais, xestos, expresións, chuchóns... incluso as refregas.
Quizais, coidei de non ser descuberta, e nese intento, decidín marchar antes do previsto. Marchei de alí, tal como se me levara un demo pequerrecho, en definitiva, fuxín.
Aos poucos días, nun lugar recóndito da Galicia, atopei cun cego que farfallaba coma se fose un tolo... no meu intento por descubrires que dicía, descifrei unha pequena historia...

Hércules en España

Hércules, fillo do deus Zeus, foi enviado a España polo seu irmán, o rei Euristeo, coa misión de consegui-lo fabuloso rabaño de touros vermellos de Xerión, quen contaba cun pastor e Ortos (can de tres cabezas, irmán de Cancerbero).
Chegado Hércules ó reino de Xerión e Ortos recibiuno lanzándose sobre el, o primeiro destrozoulle as tres cabezas cunha maza que levaba sempre. O pastor disposto a defende-lo rabaño, faleceu no intento. Os animais foron embarcados e levados a Grecia ao rei Euristeo.
Xerión vingouse do acoso de Hércules violando á irmá deste. Despois de perpetrar tal desagravio, fuxiu nunha barca roubada, desembarcando así nas terras de Galicia. Fabricouse unha choza e finalmente quedou durmido.
Cando Hércules soubo da mala nova, foi na súa procura cruzando a costa Lusitania, tal como anteriormente fixera Xerión. O semideus aos poucos de chegar á terra galega, avistou unha choza, e crendo que era dos pescadores decidiu descansar nela. Tal sorpresa levou ao ver aquel truán. Por non actuar como traidor nin como covarde, espertouno. Loitaron durante tres días e tres noites e, finalmente, Hércules antepúxose decapitando ao contrincante.
O vencedor cavou unha fosa e enterrou a cabeleira de Xerión e, sobre ela acumulou pedras e máis pedras, ata que o nicho alcanzou os vinte pés de altura. Ordenou que ardera un fogo permanente no alto da torre para que servira de guía para os navegantes...


Estou a pensar, pois creo que é iso que agora se chama a Torre de Hércules, e que está na Coruña. De todas as maneiras parece incrible que teña unha cabeza no seu fondo. Prefiro non descubrilo. Aos prontos o cego deuse conta da miña presencia, e por mor de que puidese utilizar calquera dos seus outros sentidos e, recoñecer que á que está no seu lado non é humán (e que os elfos cegos saben diferenciar especies). Antes de saber se ten esas capacidades: ¡Rumpelstiltskin! Quero ir á terra de Hércules...