domingo, 3 de febrero de 2008

As espadas voaban no ceo, os vixiantes encontrábanse no chan, feridos, sanguinolentos, desfarrapados, amputados, cubertos de magulladas... en definitiva, mortos.

Nais elfos e os máis pequechos fuxían ás agachadas; maiores, anciáns e sabios manxaban poderes e espadas, escudos en corpo e de man; os xoves e medianos, aínda que non manexaban de todo o poder do que dispoñían e utilizaban os mesmos instrumentos de protección; parte das mulleres que non tiñan aínda familia formada tamén refuxiarán e, a outra parte facía uso dos arcos e frechas, facéndose lustres da súa agudeza e puntería, ademais dun as na manga.

Wolf, ferido por un chante daquelas bestas que osaban entrar no templo e irrumpir a tranquilidade que alí tiñamos, conseguira fuxir de puro milagre, aínda que non perdera de vista o que alí acontecía. Agochado entre silveiras e frores de toxo... Gusáns, cucarachas e demais insectos facían de alimento. A ferida íase curando lentamente.
.
.
.
.

Espertamos, xa era día...

- Imos.

lunes, 28 de enero de 2008

Forza

Levei tempo agochada naquel terreo inhospito.
Cada noite, soñaba coa miña desaparición, sobre os demais elfos, [...], o sucedido... Bágoas noite tras noite.
Aos poucos comprendín que non eran soños, nin tan sequera pesadelos. O templo convertirase en ruinas, houbo unha guerra e eu non loitei nela. Cada vez que botaba unha sonada, vía o que ocurrira, Wolf non perdera detalle da pelea tran enorme.
Bágoas noite tras noite.

Logo as forzas fuxían do meu corpo, xa non me esforzaba en resistirme á fame, nin á sede, nin ó frío.

Wolf tirou de min, ata que quedou farto, traboume e non tiven outra que moverme. Cheguei a unha poza, a cal, en tempos anteriores a aquela desgraza, era un lago cheo de vida. Xa non sabía se beber ou non, pero Wolf quitoume de dudas. Mergullouse e Voltou canda min. Así que fixen o mesmo.
Ao pouco, fumos na procura de algo para levar á boca.
Caminamos e andamos e seguimos prácticamente a catro patas, cousa que non lle era complicado ao meu compañeiro, cuestión de costumes.

A piques de rendirme, chegou a comida. Wolf cazara. Traera comida. Comida. ¡Por fin!

- Despois de comer, descansamos e imos ver que encontramos.