domingo, 3 de febrero de 2008

As espadas voaban no ceo, os vixiantes encontrábanse no chan, feridos, sanguinolentos, desfarrapados, amputados, cubertos de magulladas... en definitiva, mortos.

Nais elfos e os máis pequechos fuxían ás agachadas; maiores, anciáns e sabios manxaban poderes e espadas, escudos en corpo e de man; os xoves e medianos, aínda que non manexaban de todo o poder do que dispoñían e utilizaban os mesmos instrumentos de protección; parte das mulleres que non tiñan aínda familia formada tamén refuxiarán e, a outra parte facía uso dos arcos e frechas, facéndose lustres da súa agudeza e puntería, ademais dun as na manga.

Wolf, ferido por un chante daquelas bestas que osaban entrar no templo e irrumpir a tranquilidade que alí tiñamos, conseguira fuxir de puro milagre, aínda que non perdera de vista o que alí acontecía. Agochado entre silveiras e frores de toxo... Gusáns, cucarachas e demais insectos facían de alimento. A ferida íase curando lentamente.
.
.
.
.

Espertamos, xa era día...

- Imos.